Vojislav Voja Mirić (Trstenik, 7. april 1933 — Beograd, 23. april 2019) bio je jugoslovenski i srpski glumac. Jedna od njegovih najpoznatijih uloga je u filmu „Derviš i smrt“ iz 1974. godine, gde je tumačio glavnu ulogu - lik Ahmeda Nurudina.

Rođen u Trsteniku 7. aprila 1933. godine, počeo je kao đak gimnazije u poluprofesionalnom kruševačkom pozorištu, a uzdigao se do vrhunskog tumača klasičnih uloga na prestoničkim scenama. Diplomirao je glumu na Akademiji za pozorište, film, radio i televiziju i vrlo mlad ušao u ansambl Beogradskog dramskog pozorišta sredinom pedesetih godina, kada je taj teatar nosio repertoar glavnog grada.

Posle nekoliko sjajnih uloga na filmu, među kojima se izdvajala uloga studenta Nenada u ljubavnoj priči "Čudna devojka" sa Špelom Rozin (režija Jovan Živanović, 1962) bio je među prvima koji su ostvarili status slobodnog filmskog glumca i zajedno sa Velimirom Batom Živojinovićem osnovao Udruženje filmskih glumaca. Ovo je bio veoma važan korak. Zahvaljujući usponu srpskog filma i ogromnoj popularnosti domaćeg ekrana šezdesetih godina prošlog veka (što se u toj meri više nikada nije ponovilo!) stupio je u našu kulturu filmski glumac kao samostalna i integralna umetnička pojava i to ostao do današnjeg dana. Svi naši filmski glumci su, na izvestan način, Batina i Vojina porodica. Bio je jedan od osnivača Servisa za organizovanje proizvodnje, prometa filmova Filmskih radnih zajednica - FRZ - Centar FRZ ili Centar film Beograd, zatim mešu osnivačima Jugoslovenskog glumačkog udruženja, avangardne i poznate dramske družine A, omladinskog centra na Tjentištu, sindikata samostalnih filmskih radnika a i među osnivačima je i Glumačkih susreta u Nišu.

Među desetinama filmskih uloga Voje Mirića izdvajaju se uloge u filmovima Službeni položaj Fadila Hadžića (Srebrna arena za glumu u Puli, 1964) i Derviš i smrt Zdravka Velimirovića (Gran-pri u Nišu, 1974 - njegov nezaboravni Ahmed Nurudin stoji i danas kao obrazac antologijske uloge u savremenom filmu i spada među trajne doprinose umetnosti ekrana), kao što su to i uloge u filmovima "Tri" Saše Petrovića (1965), Nemirni Kokana Rakonjca (1967), Brat doktora Homera Žike Mitrovića (1968), Valter brani Sarajevo (1972), Otpisani (1974) i druge. Bio je upravnik Pozorišta na Terazijama i direktor distributerske kuće „Ineks-film”. Ugledni poslenik kulture i redak primer istinske skromnosti i čovekoljublja, Voja Mirić bio je oličenje Gospodina Glumca tokom celog svog ljudskog i umetničkog postojanja.

Preminuo je u 86. godini, 23. aprila 2019. godine.

U kolumni povodom smrti Voje Mirića poznati filmski kritičar Božidar Zečević izjavio je: „Otišao je poslednji iz stare garde srpskog glumišta, koji je sa Brankom Plešom, Ljubom Tadićem i Stevom Žigonom stvarao lik glumca vrhunskog umetnika, voljenog i duboko poštovanog od publike i kritike. Kroz stotine nezaboravnih pozorišnih i filmskih uloga više od pola stoleća druge Jugoslavije, kroz muku i slavu, stvarala je ova generacija pojam narodnog umetnika u izvornom značenju te reči, ono najbolje što je prikazivačka umetnost mogla da pruži svom narodu. U svesti tog naroda oni će ostati kao veliki znaci svog vremena, majstori koji su živom reči obeležili svoje doba”.