Dos enormes torres se levantan sobre el cielo de las afueras de París: Las Mercuriales. Es ahí en donde Lisa y Joane se encuentran, ambas tienen 20 años y no quieren desaparecer, olvidadas en esta torre de soledad.

Dans un récit distendu, semblant tissé de hasards comme si toujours une image en amenait une autre, deux jeunes femmes travaillent dans deux tours évoquant une mythologie lointaine. Ancien et moderne, fiction et réalité, capitalisme et sens : les dualités sont légion dans cet endroit manifestement guetté par l’effondrement. Indifférente aux mines sombres qui l’entourent, une petite fille aux lunettes qui clignotent danse passionnément devant une banderole où est écrit « L’amour ne passera jamais ».

This story takes place in a far distant time, a time of violence. All throughout Europe, a war was spreading. In a city there lived two sisters...

In Mercuriales fungeert het verscheurde landschap van de Parijse voorsteden als de hallucinante achtergrond waartegen zich een gestoord sprookje afspeelt over de schimmen van gewezen toekomstbeelden. In een wolkenkrabber met uitzicht op de Parijse voorstad Bagnolet bezint een jonge zwarte nachtbewaker zich over de faciliteiten van zijn eerste nacht bij zijn baan. Vervolgens zijn er twee meisjes - een Franse (Stindel), de andere Moldavische (Neborac) - die werken als receptionisten in de lobby, die vriendschap sluiten als ze dwalen langs de afbrokkelende woningbouwprojecten, verlaten snelwegen en industriële wildernis die de wolkenkrabber

Bu hikaye uzak bir zamanda, şiddetin zamanında geçmektedir. Avrupa boyunca yayılan bir savaş vardır. Bir şehirde iki kız kardeş yaşamaktadır.