في كتاب الصور ، يعيد جان لوك جودار إعادة تدوير الصور الموجودة (الأفلام والأفلام الوثائقية واللوحات وأرشيف التليفزيون وما إلى ذلك) ، ويقتبس مقتطفات من الكتب ويستخدم أجزاء من الموسيقى. القوة الدافعة هي القافية الشعرية ، ارتباط الأفكار أو معارضتها ، الشرارة الجمالية من خلال التحرير ، حجر الزاوية. يؤدي المؤلف عمل نحات. اليد ضرورية لهذا الغرض. امتدحه منذ البداية. "هناك خمسة أصابع. الحواس الخمس. خمسة أجزاء من العالم (...). إن الحالة الحقيقية للإنسان هي أن يفكر بيديه. يؤلف جان لوك جودار تجميعًا رائعًا للتسلسلات التي تثير اندفاعها عنف تيارات شاشاتنا المعاصرة وترتقي إلى مستوى من التألق نادرًا ما يعادله. احتفل Le Dernier Godard في مهرجان كان ، وهو فيلم مروّع عن الجمال الأسود.

五隻手指，五個章節。

　　你还记得我们与内心交流的方式吗？梦境是最常见的方式……我们一直思索如此鲜艳的色彩如何能在黑暗中孕育而生，微弱而温和的话语在梦境中响起，讲述着一些重要的、惊奇的、深刻的真理。影像与话语，就像暴雨夜中噩梦。在西方的眼下，天堂失落，战争就在此地……

Filmový esej mísící zpravodajské titulky, malby, často digitálně zkreslené úryvky z klasických hollywoodských filmů i brutální youtubovou propagandu ISIS a poukazující na odcizení a makroagrese současného světa.

In Le Livre d’Image, Jean-Luc Godard recycles existing images (films, documentaries, paintings, television archives, etc.), quotes excerpts from books, uses fragments of music. The driving force is poetic rhyme, the association or opposition of ideas, the aesthetic spark through editing, the keystone. The author performs the work of a sculptor. The hand, for this, is essential. He praises it at the start. “There are the five fingers. The five senses. The five parts of the world (…). The true condition of man is to think with his hands. Jean-Luc Godard composes a dazzling syncopation of sequences, the surge of which evokes the violence of the flows of our contemporary screens, taken to a level of incandescence rarely achieved. Crowned at Cannes, the last Godard is a shock film, with twilight beauty.

Dans Le Livre d’Image, Jean-Luc Godard recycle des images déjà existantes (films, documentaires, peintures, archives télévisuelles, etc.), cite des extraits de livres, utilise des fragments de musique. Le moteur, c’est la rime poétique, l’association ou l’opposition d’idées, l’étincelle esthétique à travers le montage, clé de voûte. L’auteur exécute un travail de sculpteur. La main, pour cela, est essentielle. Il en fait l’éloge au début. « Il y a les cinq doigts. Les cinq sens. Les cinq parties du monde (…). La vraie condition de l’homme, c’est de penser avec ses mains. » Jean-Luc Godard compose une éblouissante syncope de séquences, dont le déferlement évoque la violence des flux de nos écrans contemporains, portée à un niveau d'incandescence rarement atteint. Couronné à Cannes, le dernier Godard est un film choc, à la beauté crépusculaire.

In Le Livre d'Image recycelt Jean-Luc Godard vorhandene Bilder (Filme, Dokumentationen, Gemälde, Fernseharchive usw.), zitiert Auszüge aus Büchern und verwendet Musikfragmente. Die treibende Kraft ist der poetische Reim, die Assoziation oder Opposition von Ideen, der ästhetische Funke durch die Bearbeitung, der Schlussstein. Der Autor führt die Arbeit eines Bildhauers aus. Die Hand ist hierfür unerlässlich. Er lobt es gleich zu Beginn. „Da sind die fünf Finger. Die fünf Sinne. Die fünf Teile der Welt (…). Der wahre Zustand des Menschen besteht darin, mit seinen Händen zu denken. Jean-Luc Godard komponiert eine umwerfende Synkope von Sequenzen, deren Aufwallung an die Gewalt der Strömungen unserer zeitgenössischen Bildschirme erinnert und auf ein Niveau von Glühen gebracht wird, das selten erreicht wird. „Der letzte Godard“, der in Cannes gefeiert wurde, ist ein Schockfilm mit dämmriger Schönheit.

Ο Ζαν-Λικ Γκοντάρ σχολιάζει τα αδιέξοδα του σύγχρονου πολιτισμού, εστιάζοντας στην παντοδυναμία της εικόνας και τη σχέση του δυτικού με τον αραβικό κόσμο.

Nient'altro che silenzio. Nient'altro che una canzone rivoluzionaria. Una storia in cinque capitoli come le cinque dita di una mano.

장 뤽 고다르 감독이 갈피를 잡을 수 없는 이미지의 콜라주와, 현대의 삶에 대한 격렬한 해체, 그리고 이미지 스스로에 대한 비난을 담은 비주얼 에세이로 돌아왔다. 은 파운드 푸티지 작업을 통해 우리가 알고 있는 것들을 비틀며 세상을 향해 암울한 논평을 던진다.

Uhonorowany Specjalną Złotą Palmą esej 88-letniego reżysera: błyskotliwe, radykalne formalnie, prowokacyjne intelektualnie spojrzenie na filmowe medium. Każdy z rozdziałów (poświęconych m.in. podróżom, wojnom czy prawu) to fragment historii i dopiero gdy zbierzemy je razem, dostrzeżemy pełny obraz. Złożony z cytatów z klasycznych dzieł, newsów czy filmików ISIS z YouTube’a, erudycyjny "The Image Book" mówi o terrorze obrazów nie tyle wyjaśniających nam świat, ile kształtujących go zgodnie z politycznym zamówieniem. Podążając w stronę Bliskiego Wschodu, Jean-Luc Godard przygląda się kwestiom reprezentacji i jej braku, przekleństwu wizerunku narzuconego przez Zachód, podporządkowującemu spojrzeniu. Tasując na ekranie obrazy i manipulując dźwiękiem, twórca "Do utraty tchu" pyta o rolę, jaką odgrywa kino w historii XX i XXI wieku: kronikarza przemocy, wirusa roznoszącego groźne ideologie, strażnika istniejącego porządku, a może biernego obserwatora?

Você ainda se lembra de como, há muito tempo, treinamos nossos pensamentos? Na maioria das vezes, partimos de um sonho... Nos perguntamos como, na escuridão total, cores de tal intensidade poderiam emergir dentro de nós. Em voz baixa e suave, dizendo coisas maravilhosas, surpreendentes, profundas e precisas. Imagem e palavras como um sonho ruim escrito em uma noite tempestuosa. Sob os olhos ocidentais. Os paraísos perdidos. A guerra está aqui. Narrado pelo próprio Jean-Luc Godard, o longa mostra o mundo árabe e ocidental com imagens de diversas origens —filmes antigos, fotografias, imagens de arquivo e, por meio de uma linguagem que remete aos filmes de terror, retrata a violência da atualidade.

Фильм-отражение современного Арабского мира.

Godardova fragmentárna novinka je filmová esej, nápadne predchnutá bezmála hororovou atmosférou. Nájdeme v nej väčšinu charakteristických čŕt jeho neskorej tvorby: zámerne rozbíjané náčrty súvislostí, odkazy na sebareflexívnosť média filmu i nekompromisnú modifikáciu obrazu a zvuku. Snímka, v ktorej sa miešajú spravodajské titulky, maľby, často digitálne skreslené úryvky z klasických hollywoodskych filmov a brutálna youtubová propaganda ISIS, poukazuje predovšetkým na odcudzenie a makroagresie súčasného sveta. Dielo, v ktorom sa nezaprie vplyv kultúrnych teórií a konceptuálneho umenia, je zároveň dôkazom, že náš „problémový súčasník“ Jean-Luc Godard stále verí v nezastupiteľnú úlohu kinematografie.

Nada excepto silencio. Nada excepto una canción revolucionaria. Una historia en cinco capítulos, como los cinco dedos de una mano.

Inget annat än tystnad. Inget annat än en revolutionär sång. En historia i fem kapitel likt handens fem fingrar.

Hiçbir kalıba sığmayan, dünyanın en yaratıcı ve yenilikçi yönetmenlerinden Godard’ın bu son filmi yine kışkırtıcı, yine zorlayıcı, elbette politik ve zihin açıcı. Godard’ın kendi sesiyle "Savaş geldi" diyerek başlattığı, bazılarına göre "gözlere ve kulaklara hitap eden bir şiir", bazılarına göre ise "bir korku filmi kadar güncel ve dehşet verici" olan İmgeler ve Sözcükler, bilge aktivist Godard’ın gözünden dünyanın hâlini anlatıyor. Farklı formatların, görüntü kaynaklarının, ses parçalarının kolajlandığı İmgeler ve Sözcükler, sinemada artık hiçbir şeye özgün denilemeyeceğini iddia eden bir zihin egzersizi, oryantalizmden sinema ahlakına kadar birçok konuya değinen görsel bir bombardıman, yine heyecan verici bir başyapıt.