Po przejęciu tronu osmańskiego Mehmed II wysyła jednoznaczny sygnał cesarzowi bizantyńskiemu Konstantynowi XI. Do gry wkraczają też najemnicy z Genui.

Mehmed rozpoczyna ambitne oblężenie, chcąc przełamać obronę Konstantynopola. Najemnikom Giustinianiego udaje się jednak ubiec janczarów.

Żołnierze Mehmeda kopią tunele, by zburzyć mury Konstantynopola. Po przełamaniu blokady morskiej Osmanowie są w trudnej sytuacji.

Mehmed decyduje się na odważny manewr i kieruje swoje statki na Złoty Róg. Giustiniani atakuje flotę osmańską, ale szyki krzyżuje mu zdrada sojuszników.

Krew wciąż się leje, a morale żołnierzy spada, dlatego Mehmed postanawia złożyć Giustinianiemu kuszącą propozycję. Wielki wezyr nakłania sułtana do ogłoszenia rozejmu.