Rok 1957. Zakład produkcyjny Fabel nie wykonał planu. Rozgoryczona załoga wybiera nowego dyrektora, starego pracownika zakładu - ślusarza Gajdę. Po pewnym czasie okazuje się jednak, że funkcja ta przerasta jego możliwości. Po jednej z błędnych decyzji dyrektor Gajda podaje się do dymisji. Na jego miejsce przychodzi młody, wykształcony człowiek - inżynier Stokłos.

Druga połowa lat pięćdziesiątych. Dyrektor Stokłos wprowadza nowe metody pracy, sprowadza wysoko kwalifikowanych fachowców. Musi im dać mieszkania, na które czekali starzy pracownicy. Robotnica, która nie dostała obiecanego mieszkania, popełnia samobójstwo. Incydent pogłębia konflikt dyrektora z załogą. Stokłos zostaje przeniesiony do zjednoczenia w Warszawie.

Nowy dyrektor był poprzednio oficerem WP. Jego historia to historia człowieka, który nie pracując nad sobą, nie rozwijając się, systematycznie traci autorytet. Podtrzymuje się pitym potajemnie alkoholem. Gubi teczkę z tajną dokumentacją wojskową. Znajduje się w sytuacji prawie bez wyjścia i popełnia samobójstwo.

Kolejny dyrektor, Grabowski, prezentuje pogląd, że dobro fabryki jest ważniejsze niż przestrzeganie przepisów i zarządzeń. To stanowisko doprowadza do konfliktów z przedstawicielem młodszej generacji - inżynierem Szymankiem. Ciężko chory dyrektor opuszcza Fabel, a jego zastępcą zostaje Piotr Gajda, syn starego ślusarza i byłego dyrektora.

Tłem akcji są wypadki grudnia 1970 r. W zakładzie panuje niezadowolenie w związku z zawyżonymi zadaniami produkcyjnymi, złym systemem bodźców materialnych i katastrofalnym stanem technicznym urządzeń. Dochodzi do strajku. Pełniący obowiązki dyrektora Gajda, mimo braku doświadczenia, zajmuje właściwą postawę i opanowuje sytuację. W końcu otrzymuje nominację na dyrektora.

Akcja rozgrywa się w 1972 roku. Zakład przygotowuje się do nowej produkcji opartej na szwedzkiej licencji. Dyrektor Gajda przeżywa konflikt osobisty wynikający z trudności pogodzenia pracy zawodowej z obowiązkami domowymi.