Ryszard III wygrywa historyczną bitwę na polach Bosworth, zostaje jednak omyłkowo zabity przez Edmunda, jego wnuka. Ten, pogardzany dotąd i stojący w cieniu brata, kreuje swój nowy wizerunek oraz nowy przydomek, co ma zapewnić mu powszechne poważanie.

Starszy brat Edmunda, Harry, sprawuje tymczasowe rządy w państwie, podczas gdy król uczestniczy w wyprawie krzyżowej. Czarna Żmija dostrzega okazję, aby zagarnąć tron dla siebie – otrzymuje dowody na to, że jego brat jest bękartem. Zbliżająca się uczta staje się doskonałą sposobnością do obwieszczenia tych rewelacji i skonfrontowania ich z rzeczywistością.

Kolejni arcybiskupi Canterbury przekonują bogatych szlachciców, by ci przepisywali swoje ziemie na rzecz Kościoła zamiast Korony. W rezultacie duchowni giną z rąk siepaczy króla, aż postanawia on mianować na to stanowisko kogoś zaufanego. Tym kimś ma być Edmund, który po objęciu fatalnej funkcji usiłuje uniknąć losu swoich poprzedników.

W Europie rozprzestrzenia się zaraza (czarna śmierć). O sprowadzenie plagi obwinia się czarownice. Chcąc udobruchać lud, książę Harry sprowadza na dwór słynnego łowcę czarownic. Wkrótce Edmund zostaje uznany za czarownika i aresztowany.

Edmund zostaje pozbawiony wszystkich tytułów i zaszczytów. Zwalnia Baldricka i Percyego, by następnie zwołać sześciu najgroźniejszych ludzi w całym królestwie i z ich pomocą zasiąść na angielskim tronie.