Druga połowa XVII wieku. Mieszczanin z Lecka - Jan Stolpecki zgodnie z wyrokiem namiestnika elektora brandenburskiego von Hollsteina, zostaje skazany na śmierć za zdradę. Wyrokowi sprzeciwiają się zgromadzeni mieszczanie oraz przybyły na czele zbrojnego oddziału pułkownik Krzysztof Dowgird - oficer pruski i szlachcic polski. Namiestnik nie zmienia jednak wyroku. Dowgird wypowiada służbę w wojsku elektorskim i wraz ze swymi towarzyszami przygotowuje plan odbicia Stolpeckiego. Egzekucja mieszczanina zostaje przerwana, ale do miasta przybywa oddział dragonów radziwiłłowskich pod dowództwem rotmistrza Zaremby. Dochodzi do walki; Dowgird zostaje pojmany, giną jego przyjaciele. Na wolności pozostaje jedynie jego wachmistrz Kacper Pilch i to on podczas zabawy na zamku uwalnia pułkownika. Wspólnie uciekają, ale na ich drodze staje Zaremba. Rozpoczyna się pojedynek...

Zaremba walczy niehonorowo i życie Dowgirda ratuje Kacper. O ucieczce polskiego szlachcica dowiaduje się kapitan Knothe - dowódca rajtarów. Zawiadamia o wszystkim namiestnika. Z zamieszania korzystają Dowgird i Kacper, uciekając z miasta na podstawionych koniach. W pogoń ruszają dragoni Zaremby i rajtarzy Knothego. W tym samym czasie w Lecku zostaje wykonany wyrok na pruskich mieszczanach, którzy pomagali Dowgirdowi. Pościg nie ustaje; pułkownik i rotmistrz zostają otoczeni. Pozostaje jedynie ucieczka na bagna - jak się okazuje udana. Uciekając bez koni są jednak bez szans. Zatrzymują się w napotkanej kuźni, ale jej właściciel zdradza - wysyła swego syna, by zawiadomił rajtarów. Widzi to Dowgird; dochodzi do walki...

Kowal zostaje unieszkodliwiony, ale do kuźni przybywają rajtarzy prowadzący chłopskich rekrutów do wojska. Dowgird i Kacper pokonują ich jednak korzystając z pomocy poborowych. Podczas drogi ku granicy natykają się niespodziewanie na leśną wioskę, w której odbywa się wesele. Zabawę przerywa przyjazd rajtarów, którzy mają rozkaz rekrutacji pana młodego. W jego obronie stają Dowgird i Kacper, za co wybawiony z nieszczęścia Jaśko zaprasza ich na wesele. Zabawę przerywa przybycie oddziałów Knothego, ale chłopi przepędzają ich. Dowódca rajtarów w złości pali całą wieś. Pan młody pomaga w dalszej drodze Dowgirdowi i Kacprowi, wspólnie docierają do młyna. Mieszka tam krewny Jaśka, więc miejsce wydaje się bezpieczne. Nieoczekiwanie zjawiają się tam dragoni rotmistrza Zaremby - dawnego przyjaciela Dowgirda, dziś jego wielkiego wroga. Oboje stają do pojedynku...

Niespodziewani z pomocą przychodzą aktorzy i rozgorzała walka kończy się szczęśliwie dla Kacpra i Dowgirda. Wspólnie z Magdą docierają do brzegu jeziora i uciekając przed rajtarami, odpływają rybacką łódką. Jednak Knothe strzela i rani pułkownika. Wraca do Lecka i informuje von Hollsteina, że zabił Dowgirda. Tymczasem pułkownik odzyskuje siły w leśnej osadzie Kurpiów. Kacper, szukając koni do dalszej drogi, napada na elektorskiego kuriera i zabiera mu tajemniczą czarną sakwę. Po kilku dniach pułkownik, wachmistrz i Magda ruszają w dalszą drogę. Niespodziewanie napotykają się na powóz, który goni grupa opryszków. Wspólnie pokonują ich. Okazuje się, że podróżni to napadnięci wcześniej przez Kacpra margrabia Ansbach i von Roede oraz szlachcianka Agata Ostrowska i jej bratanica - piękna Anna. Wspólnie docierają do Warszawy...

Magda, Dowgird i Kacper zatrzymują się w karczmie. Tam nieoczekiwanie ktoś próbuje porwać czarną sakwę, lecz pułkownik udaremnia kradzież. Jednocześnie odkrywa, że jest w niej ukryta lista z nazwiskami magnatów polskich będących na usługach elektora. Powiadamia o wszystkim hetmana Sobieskiego, ale ten radzi zachować całą sprawę w tajemnicy. Do Warszawy przybywa von Hollstein i korzystając z chwilowej nieobecności hetmana uzyskuje zgodę na aresztowanie Dowgirda. Pułkownik zostaje osadzony w areszcie i wydany ma zostać nad ranem. Zrozpaczony Kacper zbiera szlachtę, by przyjść z pomocą Dowgirdowi. Nie próżnują także Anna i Magda. Wspólnie wyruszają poza Warszawę, by zawiadomić o wszystkim Sobieskiego...

Straż marszałkowska wydaje Dowgirda, ale pod bramą zbiera się szlachta pod przywództwem Kacpra. Przybywa także Sobieski i nakazuje natychmiast uwolnić pułkownika. Von Hollstein nie mogąc pogodzić się z tą porażka knuje intrygę. Wykorzystuje miłość pułkownika do Anny i nadopiekuńczość jej kuzyna - Andrzeja, co w konsekwencji prowadzi do pojedynku obu szlachciców. Zawiadomiona o wszystkim straż marszałkowska w chwili przybycia znajduje tylko zakrwawioną pelerynę. Wszyscy sądzą, że jest to dowód, iż Dowgird zabił Andrzeja. Grozi mu za to kara śmierci. Dopiero Kacper w rozmowie z Sobieskim wyjawia całą prawdę - kuzyn Anny żyje, a zranił go człowiek wynajęty przez elektorskich urzędników. Von Hollstein sądzi, że schwytanie Dowgirda jest już tylko kwestią czasu. Nieoczekiwanie wraz z margrabią i namiestnikiem elektora otrzymuje zaproszenia na wieczorne przedstawienie w pałacu hetmana...

Podczas uczty wędrowni komedianci przedstawiają pantomimę, która demaskuje całą intrygę. Von Hollstein, by zachować swój honor, staje do pojedynku z Dowgirdem, ale ponosi śmierć. Tymczasem w kierunku Warszawy jedzie delegacja Stanów Pruskich. W czasie drogi przez las zostaje napadnięta przez zbójów. W trakcie spotkania Sobieskiego z Ansbachem Dowgird dowiaduje się o zajściu. W karczmie spotyka się z przywódcą bandy - Walerym, który żąda wysokiego okupu. Pułkownik nie godzi się jednak na jego warunki, a opryszek przyparty do muru podczas rozmowy z Kacprem, wyjawia informacje na temat porwanych. Dowgird, wachmistrz i kuzyn Anny wspólnie docierają do ruin zamku na Wilczych Dołach. To właśnie tam przetrzymywani są delegaci. Zaniepokojone Anna i Magda także jadą w to miejsce...

Dowgird z Andrzejem dostają się do lochów i uwalniają porwanych delegatów, lecz ich ucieczkę dostrzegają członkowie bandy. Rozpoczyna się pościg. Przybywa jednak pomoc z Anną i Magdą na czele. W drodze powrotnej piękna szlachcianka przyjmuje oświadczyny pułkownika. Margrabia Ansbach nie ustaje w swoich knowaniach. Uzależnia uwolnienie więzionego w Prusach chorążego Odrowąża od wydania przez pułkownika porwanej wcześniej listy. Gdy podczas umówionego spotkania okazuje się, że Dowgird jej nie przyniósł, rajtarzy napadają na niego. Związany trafia do powozu poczty elektorskiej. Margrabia ma nadzieję, że wykona rozkaz elektora - przewiezie żywego pułkownika do Prus Książęcych. Tymczasem hetman Sobieski i szlachta zebrana na wieczornych zrękowinach zaczyna się niepokoić nieobecnością Dowgirda...

Wkrótce wiadomość o porwaniu dociera do samego hetmana. Za elektorskim powozem rusza pościg z Kacprem na czele, ale porywacze mylą szlachciców. Tymczasem w nadgranicznym klasztorze na Dowgirda czekają już rajtarzy Knothego. U zakonników schronił się także, wraz z dwójką wiernych dragonów, rotmistrz Zaremba, którego oddział poszedł w rozsypkę. Pułkownik zostaje uwięziony w klasztornych zabudowaniach, a wraz z nim Zaremba i jego wachmistrz, którzy stanęli w obronie Dowgirda. Na szczęście trzeci z dragonów zdołał uciec i zawiadamia o wszystkim napotkanego Kacpra oraz jego towarzyszy. Przebrani za mnichów atakują elektorskich żołnierzy. Uwolnić udaję się pułkownikowi i jego współwięźniom; wspólnie stają do walki z rajtarami. Knothe ginie podczas pojedynku z Zarembą. Oswobodzony Dowgird wraca do Warszawy, gdzie wkrótce dochodzi do jego ślubu z Anną oraz Kacpra z Magdą. Niedługo jest im jednak dane cieszyć się sobą. Południowe granice Rzeczpospolitej atakują wojska tureckie. Rotmistrz Zaremba, pułkownik Dowgird i wachmistrz Pilch wyruszają, by wspólnie bronić ojczyzny.