Ray jest zrozpaczony po tym, jak odkrywa, że rodzina go okłamywała w kwestii jego telewizyjnego debiutu w sportowym talk show. Gdy nadarza mu się druga szansa na pojawienie się w programie, krewni postanawiają, iż nadszedł czas, by dać mu pewne wskazówki, które ulepszą formę jego wypowiedzi. Ray stara się jak może, by pamiętać o radach rodziny. Tym niemniej gościnny występ okazuje się jeszcze większą katastrofą niż jego debiut.

Gdy jego rodzice posuwają się za daleko, z uporem obstając przy swoim, Ray stara się zastosować „aktywną technikę”, której nauczył się wraz z Debrą podczas zajęć na temat wychowywania dzieci. Nie zdaje sobie nawet sprawy, z jakim mistrzostwem ją opanował.

Ulegając naciskom rodziców, Ray zgadza się spędzić z Robertem wspólny wieczór na mieście. Jednak gdy brat zaczyna poruszać niewygodne tematy, atmosfera robi się nieco napięta. Ray zastanawia się, czy jego dobry uczynek był aby dobrym pomysłem.

Ally postanawia przestać brać lekcje gry na pianinie u swojej babci Marie. Ray stara się nauczyć córkę, iż nie należy się poddawać, po czym sam po latach siada do klawiatury. Chwile spędzone z matką przy pianinie przywodzą wiele miłych wspomnień z czasów dzieciństwa.

Ray podstępem przekonuje Debrę, by ta pozwoliła mu grać w golfa. Jednak poczucie winy objawia się atakiem paniki na polu golfowym. Lekarz diagnozuje u niego ciężki stres i przepisuje jeszcze więcej gry w golfa. Tymczasem Marie wydaje się, że to właśnie Debra powinna pomóc Rayowi się zrelaksować.

W trakcie imprezy niespodzianki z okazji czterdziestej rocznicy ślubu Franka i Marie, Raymond doznaje szoku na wieść, że jego rodzice rozstali się kiedyś na rok i byli bliscy rozwodu. Frank wrócił do domu jedynie z powodu złamanej ręki syna. Ray zastanawia się, czy to z jego winy rodzice są nadal razem i do tego wiecznie nieszczęśliwi. Gdyby nigdy nie spadł z roweru, być może Frank i Marie ułożyliby sobie życie z innymi partnerami i wiedliby cudowne życie.

Debra obawia się, że Ray ukrywa się w pracy, ponieważ nie chce spędzać czasu ze swoją rodziną. Prosi go, by zaczął pracować z domu. Ray niechętnie organizuje sobie domowe biuro, wyposażając je w faks, modem oraz antenę satelitarną. Jednakże, gdy mąż zaczyna czuć się zbyt wygodnie w swoim nowym otoczeniu, Debra nie może się doczekać, by wydostać go z powrotem do starego miejsca pracy. Debra obawia się, że Ray ukrywa się w pracy, ponieważ nie chce spędzać czasu ze swoją rodziną. Prosi go, by zaczął pracować z domu. Ray niechętnie organizuje sobie domowe biuro, wyposażając je w faks, modem oraz antenę satelitarną. Jednakże, gdy mąż zaczyna czuć się zbyt wygodnie w swoim nowym otoczeniu, Debra nie może się doczekać, by wydostać go z powrotem do starego miejsca pracy.

Mając dość czytania Ally co wieczór tych samych bajek i będąc w kreatywnym nastroju, Debra postanawia podjąć się napisania książki dla dzieci. Czując się wspaniale, ponieważ ma szansę być kimś więcej niż tylko mamą, proponuje Raymondowi, by zrobił to razem z nią. Okazuje się jednak, że jej wyluzowany mąż robi z ich małego projektu przedmiot rywalizacji, którego sędzią jest Ally.

Ray czuje się winny, że na 65 urodziny podarował swojemu tacie jedynie kartkę okolicznościową. Stara się to naprawić, kupując ojcu piękne, gigantyczne akwarium. Początkowo Frankowi prezent się bardzo podoba, ale po tym, jak jedna z rybek umiera, zaczyna go nienawidzić. Ray odnosi wrażenie, że jego ojciec zmienił zdanie, ponieważ los rybki przypomina mu o własnej śmiertelności, dopóki nie poznaje prawdziwej przyczyny i nie dostaje ważnej lekcji na temat ojcowsko-synowskich relacji.

Ulegając naleganiom Debry, Ray niechętnie zabiera ją na 20 zjazd absolwentów swojej szkoły, który okazuje się gorszy niż się tego spodziewał. Wychodzi na to, że Debra jest „jedną z nich” – tych fajnych, którzy go nienawidzili i wrzucali do łazienki dla dziewczyn. Nieszczęśliwy z powodu tego, iż został zdemaskowany jako „nieudacznik”, Ray usiłuje poradzić sobie ze swoim „mieszanym” małżeństwem.

Marie pojawia się bez zaproszenia i w rezultacie rujnuje swojej synowej promocyjną imprezę, której celem była sprzedaż produktów firmy Tupperware. Debra stwierdza, że w końcu nadszedł czas, by powiedzieć teściowej, że nie jest dłużej w stanie znosić jej krytycznej, wścibskiej i apodyktycznej natury. Postanawia jej o tym napisać. Przerażony na samą myśl o tym, do czego to może doprowadzić, Ray robi wszystko, co w jego mocy, by przechwycić list – bez powodzenia. Ku zaskoczeniu całej rodziny, okazuje się jednak, że szczerość czasami bywa najlepszym sposobem na rozwiązywanie ludzkich problemów.

Pokochać się z żoną – tylko tego Ray pragnie na Boże Narodzenie. Gotów jest spróbować wszystkiego, by jego świąteczne życzenie się spełniło. Gdy w końcu udaje mu się wprowadzić Debrę w odpowiedni nastrój, pojawia się nowy problem – cała rodzina jest w drodze do ich domu, by rozpakować prezenty i zasmakować jajek po florencku. Jednakże dla chcącego nic trudnego, a Raymond zamierza dostać od Mikołaja to, co sobie wymarzył.

Czując się pominięty, ponieważ ojciec wybiórczo zaprosił brata do udziału w rekonstrukcji z okresu wojny secesyjnej, Ray na ochotnika przyłącza się do grupy odtwórców bitwy pod Gettysburgiem. Podczas przygotowań do walki dzieje się wiele zabawnych rzeczy. Ray jest w końcu w stanie powiedzieć ojcu, że chciałby z nim spędzać więcej czasu. I chociaż Frank walczy po stronie Północy, a Raymond po stronie Południa, żołnierze z rodziny Barone są w stanie odłożyć na bok polityczne różnice i przeżyć razem więcej niż tylko uścisk ręki na polu bitwy.

Z Włoch przyjeżdża z wizytą ciotka Sarina, by pomóc Ally w szkolnym projekcie poświęconym rodzinnej genealogii. Amerykańska rodzina z miejsca zaczyna darzyć krewną uwielbieniem za jej pizzę oraz europejski urok. Jednakże jak zwykle, Rayowi wydaje się, że to wszystko jest zbyt piękne, by było prawdziwe i okazuje się, że ma rację.

Debra jest zła, gdy okazuje się, że Raymond woli spaghetti i klopsiki swojej matki od jej cytrynowego kurczaka. Kierując się dobrymi intencjami, Ray prosi swoją matkę, by ta dała jego żonie kilka lekcji gotowania. Chociaż obie panie dobrze się bawią pichcąc razem w kuchni, Maria zaczyna wierzyć, że Ray przychodzi do niej tylko z powodu jej klopsików.

Gdy Raymond przejmuje rodzinną książeczkę czekową, by udowodnić Debrze, jak łatwo jest zarządzać wydatkami, odkrywa, iż żaden z niego księgowy. Po tym, jak szybko zaczyna brakować mu pieniędzy i okazuje się niewypłacalny, stara się ukryć prawdę przed żoną. Zaplątuje się w sieć kłamstw, kończy z dwiema fałszywymi książeczkami czekowymi w ręku oraz wielką pożyczkę od brata.

Raymond towarzyszy bratu w trakcie policyjnego patrolu i jest świadkiem tego, jak Robert ryzykuje własnym życiem podczas napadu z bronią w ręku w pizzerii Nemo. Od tej chwili zaczyna go darzyć większym szacunkiem.

Ally stwierdza, że w jej pokoju mieszkają potwory i nalega, by spać w łóżku rodziców. Chcąc spokojnie się wyspać, Ray i Debra robią wszystko, co w ich mocy, by je zgładzić. Gdy ich wysiłki idą na marne, a córka wciąż nie chce spać we własnym łóżku, Raymond wzywa na pomoc swoją matkę, nie mówiąc o tym żonie.

Robert przypadkowo wygaduje się Marie, że jego dziewczyna jest wciąż dziewicą. Zazdrosny o uwagę, którą matka poświęca Amy, Raymond minimalizuje przedmałżeńskie przygody swojej żony, co sprawia, że Marie zaczyna wierzyć, iż Debra była również „porządną dziewczyną”. Gdy rodzina odkrywa, dlaczego starsza pani Barone dostała nagłej fiksacji na punkcie cnoty, Roberta i Raymonda czeka wielka niespodzianka.

Debra przynosi niezatwierdzoną przez komitet rodzicielski przekąskę na mecz Ally. Będąc mamą trojga dzieci poniżej siedmiu lat nie ma czasu na zajmowanie się aprowizacją, i tak naprawdę ma to w nosie. Jednak gdy Raymond nie chce stanąć po jej stronie przeciwko zasadniczym rodzicom innych dzieci z drużyny, Debra zarzuca mu, że bardziej zależy mu na byciu lubianym, niż robieniu sobie wrogów.

Uczniowie Roberta, który prowadzi zajęcia w szkole jazdy, narzekają na jego metody nauczania. Chcąc uatrakcyjnić swoje wykłady, postanawia poćwiczyć na niechętnych członkach własnej rodziny, a ci okazują się jeszcze surowszymi krytykami.

Raymond zaczyna przechodzić kryzys wieku średniego. Jego przyjaciele sugerują, by znalazł sobie jakiś cel i starał się realizować marzenia. Jednak gdy Debra odkrywa, że jej mąż sporządza listę rzeczy do zrobienia przed śmiercią, postanawia mu pokazać, w jaki sposób właściwie przeżyć kryzys. Tymczasem Marie wścieka się na Franka, ponieważ ten sprzedał dla zysku jej połowę ich wspólnego miejsca na grób.

Debra pozbywa się wszystkich niemowlęcych rzeczy w ramach rodzinnej wyprzedaży garażowej. Ray zaczyna się martwić, że jego żona nie chce mieć więcej dzieci. Jak zwykle prywatna sprawa staje się problemem całej rodziny. Marie przypomina Debrze, że powinna wszystko przemyśleć zanim będzie za późno.

Raymond pyta Debrę, dlaczego za niego wyszła i oboje wracają do momentu, od którego wszystko się zaczęło. Ray jest bardzo zdenerwowany. Właśnie ma się oświadczyć swojej cudowniej dziewczynie, ale wszystko jest nie tak. Gdy w końcu udaje mu się wydusić z siebie ważkie pytanie, ona się zgadza, rodziny świętują i wszystko jest dobrze, co najmniej przez pięć minut. Wtedy zwykłe zdenerwowanie zmienia się w prawdziwy strach, a Ray zaczyna się zastanawiać, czy Debra chce go poślubić z miłości, czy z powodu wystawnego wesela, które planowała odkąd była małą dziewczynką.

Ray obawia się, że Debra jest bardziej zainteresowana weselem niż nim. Czuje się kompletnie zagubiony z powodu ciągłych dyskusji na temat welonów, zespołów muzycznych, przystawek i małżeńskiej przysięgi. Odnosi wrażenie, że jest jedynie pionkiem w wymarzonej fantazji Debry. Gdy w końcu nadchodzi wielki dzień, Ray zdaje sobie sprawę, że żeni się z Debrą, a ona wychodzi za niego ze wszystkich właściwych powodów.