Zero, autor komiksów i artysta wyobrażający sobie swoją świadomość jako pancernika, wspomina pierwsze spotkanie ze swoją przyjaciółką Alice, gdy mieli po 17 lat.

Zero przypomina sobie, kiedy jako jedenastolatek był przelotnie ulubieńcem nauczyciela. W drodze do Secco Zero ma kłopot ze zmianą opony.

Zero opisuje swoje koszmarne doświadczenia w roli nauczyciela dzieci. Czekając na Secco, Zero wyznaje Sarah, dlaczego ma obsesję na temat punktualności.

W pociągu do Bielli Zero wspomina, jak trudno mu było znaleźć pracę, i szczegółowo wyjaśnia różne „funkcje” swojego mieszkania.

Przyznając, że udzielanie uczuciowego wsparcia nie jest jego mocną stroną, Zero wspomina, jak pocieszał Alice po zerwaniu. Spotkanie z dawnym uczniem rozstraja Zero.

W Bielli Zero zmaga się z żałobą, a Sarah sztorcuje go za egotyzm. Następnie nasz bohater poznaje wstrząsającą tajemnicę, która ścina go z nóg.