Alan Wolf Arkin (March 26, 1934 – June 29, 2023) was an American actor, director, musician and singer. He was known for starring in such films as Wait Until Dark, The Russians Are Coming, the Russians Are Coming, Minions: The Rise of Gru, The Heart Is a Lonely Hunter, Catch-22, The In-Laws, Edward Scissorhands, Glengarry Glen Ross, Marley & Me, Argo and Little Miss Sunshine, for which he won an Academy Award for Best Supporting Actor in 2006. He was the father of actors Adam Arkin, Anthony Arkin, and Matthew Arkin.

Alan Wolf Arkin urodził się 26 marca 1934 roku w nowojorskim Brooklynnie. Jego rodzicami byli żydowscy emigranci z Rosji i Niemiec. W 1946 Arkinowie przenieśli się do Los Angeles w Kalifornii. Ojciec, David I. Arkin, był artystą i pisarzem, który pracował jako nauczyciel. Stracił pracę, gdy odmawiał odpowiedzi na pytania dotyczące jego przynależności politycznej w latach 50. Matka, Beatrice także utrzymywała rodzinę jako nauczycielka i miała wspólne poglądy z mężem. Młody Arkin lubił muzykę i aktorstwo. Począwszy od 10. roku życia uczęszczał do różnych klas aktorskich. Śpiewał w studenckim zespole ludowym i brał udział w zajęciach teatralnych. Porzucił szkołę, tworząc grupę muzyki ludowej "The Tarriers", w której był wokalistą i grał na gitarze. Wówczas Arkin był młodym aktorem, który grywał w telewizji i na scenie. Ponadto na życie zarabiał jako doręczyciel, mechanik, opiekun do dziecka czy przy myciu garnków. W latach 1958–1968 występował i nagrywał z grupą folklorystyczną dla dzieci "The Babysitters". Po raz pierwszy na dużym ekranie Arkin pojawił się jako jeden z wokalistów "The Tarriers" w filmie "Calypso Heat Wave" (1957). Rok później przyszedł czas na jego debiut na deakach teatru, gdzie pojawił się jako śpiewak w sztuce "Heloise". W 1961 roku z kolei po raz pierwszy wystąpił na scenie Broadwayu w musicalu „From the Second City”, do którego napisał także tekst. Rola Davida Kolowitza w broadwayowskiej komedii „Enter Laughing” zaowocowała natomiast nagrodą Tony dla najlepszego aktora drugoplanowego w 1963. Potem przyszedł czas na kino. W 1966 zadebiutował w filmie fabularnym główną rolą w komedii "Rosjanie nadchodzą" Normana Jewisona. Kreacja por. Rozanova, marynarza okrętu podwodnego omyłkowo wziętego za sowieckiego szpiega przez ludność pobliskiego miasteczka przyniosła spore uznanie - Arkin otrzymał za nią Złoty Glob oraz swą pierwszą nominację do Oscara. Już w kolejnym roku ujawnił swój talent dramatyczny jako psychopatyczny zabójca Harry Roat w dreszczowcu "Doczekać zmroku" (1967), w którym partnerował Audrey Hepburn. Po raz drugi do Oscara został nominowany za rolę głuchoniemego Johna Singera w dramacie "Serce to samotny myśliwy", z kolei w 1970 wcielił się w postać kapitana Yossariana w ekranizacji słynnej powieści Josepha Hellera "Paragraf 22", wyreżyserowanej przez Mike'a Nicholsa. Lata 90. to dla Arkina okres kilku ważnych występów. Pojawił się wówczas także w takich produkcjach, jak "Edward Nożycoręki" (1990), "Glengarry Glen Ross" (1992), "Zabijanie na śniadanie" (1997), "Gattaca - Szok przyszłości" (1997) czy "Jakub kłamca" (1999). Za występ w roli dziadka Edwina Hoovera w komediodramacie "Mała Miss" (2006) otrzymał swojego pierwszego, długo wyczekiwanego Oscara. Kolejną nominację przyniosła mu rola producenta filmowgo Lestera Siegela w opsypanym nagrodami thrillerze "Operacja Argo" (2012). Arkin jest postrzegany jako nowoczesny człowiek renesansu. Na przestrzeni lat poza osiągnięciami jako aktor, reżyser i producent wyróżnił się jako piosenkarz czy autor tekstów piosenek, opowiadań science-fiction i książek dla dzieci. Z poprzednich małżeństw ma trzech synów - Adama, Matthewa oraz Anthony'ego, z czego wszyscy trzej także są aktorami. Prowadzi ekologiczny styl życia i jest zwolennikiem ochrony środowiska czy siedlisk przyrodniczych.

Alan Wolf Arkin (Nova Iorque, 26 de março de 1934) é um ator, músico e cineasta estadunidense. Arkin começou sua carreira nos palcos da Broadway atuando em Enter Laughing em 1963, pelo qual recebeu o Tony Award de Melhor Ator em Peça , e a peça cômica Luv (1964). Ele também foi indicado ao Tony Award de Melhor Direção de Peça por The Sunshine Boys em 1973. Com uma carreira cinematográfica de sete décadas, foi indicado duas vezes ao Oscar de melhor ator e ganhou o Oscar de melhor ator coadjuvante em 2007 por sua atuação em Little Miss Sunshine.

Alan Wolf Arkin war ein US-amerikanischer Schauspieler, Sänger, Regisseur, Kinderbuchautor und Oscarpreisträger. Noch in seiner Schulzeit schloss sich Arkin der Band The Tarriers an; er wollte als Folksänger Karriere machen. Als die Band 1956 mit einer ersten Version des Banana Boat Song eine Erfolgssingle in den US-amerikanischen Charts hatte, ging er vom College ab, um mit der Band auf Tour zu gehen. Trotz einer erfolgreichen Europa-Tournee verließ Arkin die Band. Ein Freund hatte ihn eingeladen, sich der Chicagoer Theatergruppe Second City anzuschließen.

Anfang der 1960er Jahre zog er nach New York und trat am Broadway auf. Bereits 1963 erhielt er seinen ersten Tony Award als bester Nebendarsteller in der Komödie Enter Laughing. Die von Mike Nichols inszenierte Komödie Luv fand regen Zuspruch und machte den Regisseur Norman Jewison auf ihn aufmerksam. So bekam Arkin 1966 seine erste Rolle in einem Hollywood-Film. In Jewisons Kriegsfarce Die Russen kommen! Die Russen kommen! spielte er einen sowjetischen U-Boot-Offizier; dafür erhielt er jeweils eine Nominierung für den Oscar als bester Hauptdarsteller und für den BAFTA Award als bester Newcomer.

Arkin blieb jedoch dem Theater treu und führte noch im selben Jahr bei einer kurzlebigen Produktion von Hail Scrawdyke! erstmals Regie. 1967 wechselte er wieder zum Film und übernahm in dem Thriller Warte, bis es dunkel ist an der Seite von Audrey Hepburn die Rolle des Bösewichts. In den folgenden Jahren konzentrierte er sich auf seine Filmkarriere. Für seine Darstellung eines Taubstummen in dem Filmdrama Das Herz ist ein einsamer Jäger erhielt er seine zweite Oscar-Nominierung als bester Hauptdarsteller. 1970 übernahm er in Mike Nichols Verfilmung des Romans Catch-22 von Joseph Heller die Hauptrolle als Hauptmann Yossarian der US-Luftwaffe. Catch-22 – Der böse Trick machte Alan Arkin weltweit bekannt.

1971 führte er Regie bei der Adaption des Theaterstücks Kleine Morde von Jules Feiffer. Im Jahr darauf veröffentlichte er sein erstes Kinderbuch unter dem Titel Tony’s Hard Work Day. Mitte der 1970er Jahre kehrte Arkin als Regisseur an den Broadway zurück und übernahm kaum noch Filmrollen. 1981 spielte er die Hauptrolle in dem von seinem Sohn Adam Arkin geschriebenen Fernsehfilm Papa haut auf den Putz. In den 1990er Jahren machte er vor allem durch Auftritte in den Filmen Glengarry Glen Ross, Vier Tage im September und Jakob der Lügner auf sich aufmerksam.

2004 erschien das erste ins Deutsche übersetzte Buch von ihm, Cassie liebt Beethoven. Seine drei anderen Kinderbücher sind bislang nur in der englischen Originalausgabe erhältlich.

2007 wurde Arkin für den Film Little Miss Sunshine mit dem Oscar als bester Nebendarsteller ausgezeichnet. Eine weitere Nominierung für diesen Preis erhielt er 2013 für den Film Argo. 2019 wurde er mit einem Stern auf dem Walk of Fame verewigt. Gastredner war Steve Carell. Seine Söhne Adam, Anthony und Matthew sind ebenfalls Schauspieler. Quelle: Wikipedia