Polska aktorka teatralna i filmowa. Urodziła się 30 października 1906 roku w Berlinie.

Po ukończeniu Miejskiej Szkoły Dramatycznej w Krakowie w 1922 rozpoczęła występy na scenie tamtejszego Teatru im. Słowackiego, gdzie grała do roku 1925. Pierwsze role Lubieńskiej to m.in. Isia w „Weselu” Wyspiańskiego, Elf w „Śnie nocy letniej” Shakespeare'a i Dziecko w „Dziadach” Mickiewicza.

W kolejnych latach grała w zespole Zjednoczonych Teatrów Miejskich Bydgoszcz-Toruń-Grudziądz (1925–1926), występowała w Teatrze Nowym w Poznaniu (1926–1927), a także w Teatrze Miejskim w Łodzi (1927–1929).

W 1929 przeniosła się do Warszawy, gdzie grała w teatrach Polskim, Małym, Narodowym, Nowym i Letnim, zyskując uznanie zarówno publiczności, jak i krytyki. Ceniono ją nie tylko za niebanalną urodę, ale też za wybitny talent.

Przed wojną występowała także z powodzeniem na dużym ekranie. Tytuły z jej udziałem to m.in. „Dziesięciu z Pawiaka” (1931), „Paląc na kółkach” (1932), „Dzieje grzechu” (1933), „Ostatnia eskapada” (1933), „Fredek uszczęśliwia świat” (1936) czy „Książątko” (1937).

Okres wojny aktorka przeżyła w Warszawie. W czasie powstania warszawskiego brała udział w wielu imprezach i koncertach powstańczych.

Po wojnie występowała głównie w teatrach warszawskich. W 1976 przeszła na emeryturę występując jeszcze gościnnie do połowy lat 80. Zmarła 25 kwietnia 1991 w Warszawie.