Deze korte speelfilm, een vroege regie van Alan Parker, toont de realiteit van het leven tijdens de luchtaanvallen tijdens de Tweede Wereldoorlog, zonder dat de traditionele 'Blitz-geest' zo vaak in beeld wordt gebracht. Eric brengt de nachten door in een stenen schuilkelder met zijn vader, zus en haar schreeuwende kinderen, en elk bombardement brengt tranen met zich mee over het verlies van zijn moeder bij een eerdere inval. Als hij hoort dat zijn geliefde geëvacueerd moet worden, bezwijkt hij uiteindelijk onder de stress.

This short feature, an early directing credit for Alan Parker, shows the reality of life during the WWII air raids with none of the traditional 'Blitz spirit' so often portrayed. Eric spends the nights crammed into a brick shelter with his dad, sister and her screaming kids, and every bombardment brings tears over the loss of his mother in an earlier raid. When he learns his sweetheart is to be evacuated, he finally buckles under the stress.

Muestra la realidad de la vida durante los ataques aéreos de la Segunda Guerra Mundial sin nada del tradicional 'espíritu Blitz' representado con tanta frecuencia. Eric pasa las noches hacinado en un refugio de ladrillos con su padre, su hermana y sus hijos que gritan, y cada bombardeo hace llorar por la pérdida de su madre en una redada anterior. Cuando se entera de que van a evacuar a su amada, finalmente cede bajo el estrés.