Die Sammler und die Sammlerin

Varda focuses her eye on gleaners: those who scour already-reaped fields for the odd potato or turnip. Her investigation leads from forgotten corners of the French countryside to off-hours at the green markets of Paris, following those who insist on finding a use for that which society has cast off, whether out of necessity or activism.

Документалният филм проследява живота на обикновени хора, които наричат себе си "gleaners" - мъже и жени, които прекарват повечето си време в търсене на останали след косене посеви, храна, рециклирани материали и необходими части за домакинските уреди. Режисьорката Агнес Варда прекосява провинциалните райони на Франция и се среща с няколко представители на тази група хора. Филмът представя в детайли ежедневието на тези жители (някои от тях безработни), които всекидневно се опитват да се сдобият с храна и други нужни принадлежности. Един от тези жители е Ален - учител, който се опитва да преживява като преподава френски език на бедни имигранти и едновременно с това е "gleaner". Освен него режисьорката представя на зрителя и група градски художници, които издирват рециклирани материали и ги превръщат в улично изкуство.

Recorriendo Francia, Agnès Varda se ha encontrado con espigadores, recolectores, gente que busca entre la basura. Por necesidad, o por puro azar, estas gentes recogen los objetos desechados por otros. Su mundo es sorprendente. Y la directora, a su manera, es también una especie de espigadora que selecciona y recoge imágenes aquí y allá.

1998年12月至1999年4月，年过七旬的阿涅斯·瓦尔达带着数码摄像机在法国的城市和乡村“闲逛”的过程中，拍摄了一些关于当今时代法国拾荒者们的影像：流浪汉和生活贫困的人为维持生计拣拾各种生活必需品，艺术家们从废铜烂铁堆里寻找创造艺术作品的原料，喜欢拾荒的人的动机是出于反对浪费的品德。除了拾荒，影片还有一条游离于主线之外的副线，表现了一些表面看来与拾荒毫不相干、其实关系密切的人和事，比如采访一位兼做心理医生的葡萄园主，与发明电影的先驱者之一马莱的后代谈论电影问题。此外，本片还是一幅影片作者的自画像，瓦尔达不时从镜头后面走到镜头前面，即使当她在镜头后面时也有意地适度表现自己，而且有些镜头是她亲自拍摄的。

장프랑수아 밀레의 <이삭 줍는 사람들>이라는 그림에서 시작해 추수가 끝난 대지에 남아 있는 농산물이나 과일들을 줍는 사람들, 개펄에서 조개를 줍는 사람들, 도시의 쓰레기통에서 주운 음식들만 먹고 살아가는 사람들, 그리고 버려진 물건들을 모아서 작품을 만드는 재활용 미술가에 이르기까지 다양한 장소에서 다양한 대상들을 수집하는 사람들의 모습들이 보여진다. 쓸모 없어 보이는 파편더미들 속에서 새로운 가치와 진실들이 발견되기도 하고, 무의미한 대상들이 놀라운 예술작품으로 변모하는 과정이 펼쳐진다.

아녜스 바르다는 마치 일기를 쓰듯이 정겹고 주관적인 형식으로 영화를 구성해 간다. 버려진 것들을 주워서 살아갈 수밖에 없는 가난한 촌부나 도시의 홈리스 등에 대한 묘사가 프랑스 사회 내부의 모순들을 간접적으로 드러내고 있다면, 재활용 미술가나 환경운동가와 같은 사람들의 목소리를 통해서는 현대 사회의 과도하고 무분별한 소비성이 비판되기도 한다.

Un peu partout en France, Agnès a rencontré des glaneurs et glaneuses, récupereurs, ramasseurs et trouvailleurs. Par nécessité, hasard ou choix, ils sont en contact avec les restes des autres. Leur univers est surprenant. On est loin des glaneuses d'autrefois qui ramassaient les épis de blé après la moisson. Patates, pommes et autres nourritures jetées, objets sans maître et pendule sans aiguilles, c'est la glanure de notre temps. Mais Agnès est aussi la glaneuse du titre et son documentaire est subjectif.

Varda concentra il suo sguardo sugli spigolatori: coloro che setacciano i campi già mietuti alla ricerca di qualche patata o rapa. La sua indagine conduce dagli angoli dimenticati della campagna francese ai mercati verdi di Parigi, seguendo coloro che si ostinano a trovare un uso per ciò che la società ha scartato, per necessità o per attivismo.

A partir de um célebre quadro de Millet, o filme de Agnès Varda é um olhar sobre a persistência na sociedade contemporânea dos respigadores, aqueles que vivem da recuperação de coisas (detritos, sobras) que os outros não querem ou deixam para trás. A respigadora, nesse sentido é Agnès Varda, que experimentando pela primeira vez uma pequena câmara digital, se quer assumir como uma "recuperadora" das imagens que os outros não querem ver nem fazer, e que portanto deixam para trás.

A partir de um célebre quadro de Millet, o filme é um olhar sobre a persistência na sociedade contemporânea dos respigadores, aqueles que vivem da recuperação de coisas (detritos, sobras) que os outros não querem ou deixam para trás. A respigadora nesse sentido é Agnès Varda, que, experimentando pela primeira vez uma pequena câmara digital, se quer assumir como uma “recuperadora” das imagens que os outros não querem ver nem fazer, e que portanto deixam para trás.

Аньес Варда заходит в музеи, чтобы показать полотна, изображающие собирателей прошлого, едет на картофельные поля и виноградники, где закончился сбор урожая, на рынки сразу после закрытия, проходится по городским помойкам, заглядывает в свой дом, где нашлось место для вещей с улицы, и разговаривает с людьми, о том, что и почему они собирают и подбирают и зачем это делают спивающаяся полубродяжка, волонтер, преподающий французский иммигрантам, художник, создающий панно из мусора, и другие очень разные наши современники.

Agnès Varda har träffat återvinnare, lumpsamlare och sakletare runt om i Frankrike. Av mycket olika skäl tar dessa människor vara på vad andra har ratat. Genom dessa olika möten ges en mångfasetterad bild av vårt överflödssamhälle.

Politik açıdan solcu görüşü benimsediğini çekincesizce ortaya koyan; yaşam ve ölümlülük üzerine düşüncelerden sanatın toplumdaki rolüne saparken toplum dışına itilmişlere ve marjinallere saygılarını sunan belgesel, çok farklı konulara değiniyor. Bununla birlikte Varda, filmin kendisinden uzaklaşmasına izin vermiyor; izleyici, sanki bir yolcu koltuğunda oturmuş, usta bir kaptanla aydınlatıcı bir yolculuğa çıktığı hissine kapılıyor. Filmdeki en muhteşem anlardan birinde, yönetmen Varda, ağaçtan olgun incirleri toplayıp oracıkta yerken, varlıklı ve bencil insanların açgözlülüğüyle ilgili bir tirada başlıyor. Beylik Marksist teoriyi ezbere okumak yerine sadece bir gözlemini dile getiriyor: ‘iyi olmak istemiyorlar.’ Merkezinde, semt pazarları kapandıktan sonra yiyecek bulmak için artıkları toplayan veya çöplükleri karıştıran modern zamanların rençperlerinin bulunduğu bu acımasız gerçek, belgesel boyunca yankılanıyor.