Η Διδώ, νεαρή σοπράνο και δεύτερη κόρη μιας διανοούμενης οικογένειας, χάνει τη φωνή της από μια σπάνια υστερική ασθένεια και απομονώνεται στο άδειο παλιό οικογενειακό σπίτι. Κανείς δεν ξέρει αν δεν μπορεί ή αρνείται να μιλήσει. Τα κοντινά της πρόσωπα, αμήχανα αλλά και θορυβημένα από τη συμπεριφορά της, αδυνατούν να ξεχωρίσουν τι είναι φυσιολογικό και τι όχι όταν τη βλέπουν, παραμορφωμένα κι αυτά από την υστερία μιας εποχής που αντιμετωπίζει σαν αρρώστια τη σιωπή της ηρωίδας. Και ενώ η Διδώ προσπαθεί να αυτοθεραπευτεί, τα γύρω πρόσωπα που την περικυκλώνουν την αρρωσταίνουν ακόμα πιο πολύ. Η «επαναστατική» οικογένεια κλονίζεται και ξεσπά, σαν μια μικρογραφία ενός σύγχρονου κόσμου που ενώ μιλάει ακατάπαυστα και πιο ελεύθερα από ποτέ, δεν γνωρίζουμε πια καθαρά το τι ακριβώς λέει.

Amongst the constantly talking animals of a herd, the basic rule of normality is the theater of conversation. When a young animal loses its voice and goes into hiding, the talking herd can’t accept its weakness and follows the rule, speaking to it using monologues. The young animal remains silent and the talking herd stands confused and unable to decide whether it’s really sick or just pretending. But as the silent, isolated animal struggles to get its voice back, the talking animals surround its cage and the most distrustful of them attacks.