Beim Spaziergang durch ihr Haus erlebt Evelia gleichzeitig die Vergangenheit, die Gegenwart und die Zukunft. In dem symbolischen Leben, das sie führt und das vom Gott Janus regiert wird, scheint alles um sie herum zu ihr zu sprechen, bis zufällige Visionen poetisch entstehen. In ihren Augen ist da die malvenfarbene Traurigkeit, die andere Frauen empfunden haben, bevor sie die Ebenen ihrer Existenz wechselten, und die Freude darüber, dass sie auf vielfältige Weise existierte/existiert/existieren wird. Durch den Trancezustand, der den inneren Blick erweckt, verbindet sich Evelias Seele mit der Anima Mundi.

Walking in her home, Evelia experiences the past, the present and the future at the same time. In the symbolic life she leads, governed by the god Janus, everything around her seems to speak to her, until random visions are born poetic. Through the trance state that awakens the inner gaze, Evelia's anima connects with the anima mundi. Simonetta's eyes is about the memory that a person will leave behind; Evelia tells the viewer, with the language of the gaze: "one day, we will only be memory".

Mientras camina en su hogar, Evelia experimenta al mismo tiempo el pasado, el presente y el futuro. En la vida simbólica que lleva, regida por el dios Jano, todo alrededor parece hablarle, hasta que las visiones del azar nacen poéticas. En sus ojos, existen la tristeza malva que han sentido otras mujeres antes de cambiar de plano de existencia, y la dicha de saber que ella existió/existe/existirá de múltiples maneras. A través del estado de trance que despierta la mirada interior, el ánima de Evelia conecta con el anima mundi.

Promenante en sia hejmo, Evelia spertas la pasintecon, la donacon kaj la estontecon samtempe. En la simbola vivo, kiun ŝi kondukas, regata de la dio Jano, ĉio ĉirkaŭ ŝi ŝajnas paroli al ŝi, ĝis hazardaj vizioj naskiĝas poeziaj. En ŝiaj okuloj, estas la malva malĝojo, kiun aliaj virinoj sentis antaŭ ŝanĝi ebenojn de ekzisto, kaj la ĝojo de scii ke ŝi ekzistis/ekzistas/ekzistos en multoblaj manieroj. Tra la trancŝtato kiu vekas la internan rigardon, la animo de Evelia ligas kun la anima mundi.

En marchant dans sa maison, Evelia fait l'expérience à la fois du passé, du présent et du futur. Dans la vie symbolique qu'elle mène, gouvernée par le dieu Janus, tout autour d'elle semble lui parler, jusqu'à ce que naissent des visions poétiques aléatoires. Par l'état de transe qui éveille le regard intérieur, l'anima d'Evelia se connecte à l'anima mundi. Les yeux de Simonetta portent sur le souvenir qu'une personne laissera derrière elle; Evelia dit au spectateur, avec le langage du regard: «un jour, nous ne serons que souvenir».

Camminando nella sua casa, Evelia sperimenta il passato, il presente e il futuro allo stesso tempo. Nella vita simbolica che conduce, governata dal dio Giano, tutto intorno a lei sembra parlarle, finché non nascono visioni poetiche casuali. Attraverso lo stato di trance che risveglia lo sguardo interiore, l'anima di Evelia si connette con l'anima mundi. Lo sguardo di Simonetta riguarda il ricordo che una persona lascerà dietro di sé; Evelia dice allo spettatore, con il linguaggio dello sguardo: "un giorno, saremo solo ricordo".

Terwijl ze door haar huis loopt, ervaart Evelia tegelijkertijd het verleden, het heden en de toekomst. In het symbolische leven dat ze leidt, geregeerd door de god Janus, lijkt alles om haar heen tot haar te spreken, totdat willekeurige visioenen poëtisch worden geboren. In haar ogen is er de mauve droefheid die andere vrouwen hebben gevoeld voordat ze van bestaansniveau veranderden, en het geluk te weten dat ze op meerdere manieren bestond/bestaat/zal bestaan. Door de trancetoestand die de innerlijke blik doet ontwaken, maakt Evelia's ziel verbinding met de anima mundi.

Caminhando em sua casa, Evelia vivencia o passado, o presente e o futuro ao mesmo tempo. Na vida simbólica que leva, governada pelo deus Janus, tudo ao seu redor parece falar com ela, até que nascem visões aleatórias poéticas. Aos seus olhos, há a tristeza lilás que outras mulheres sentiram antes de mudar de plano de existência, e a alegria de saber que ela existiu/existe/existirá de múltiplas maneiras. Através do estado de transe que desperta o olhar interior, a alma de Evelia se conecta com a anima mundi.

Při procházce ve svém domově zažívá Evelia minulost, přítomnost a budoucnost zároveň. V symbolickém životě, který vede, řízen bohem Janusem, k ní vše kolem jakoby promlouvá, dokud se náhodné vize nezrodí poetické. V jejích očích je nafialovělý smutek, který ostatní ženy pociťovaly před změnou rovin existence, a radost z toho, že existovala/existuje/bude existovat mnoha způsoby. Prostřednictvím stavu transu, který probouzí vnitřní pohled, se Eveliina duše spojuje s anima mundi.

Evelia evinde yürürken geçmişi, bugünü ve geleceği aynı anda yaşıyor. Tanrı Janus tarafından yönetilen sembolik yaşamda etrafındaki her şey onunla konuşuyor gibi görünür, ta ki rastgele vizyonlar şiirsel olarak doğana kadar. Gözlerinde, diğer kadınların varoluş düzlemlerini değiştirmeden önce hissettiği leylak rengi bir hüzün ve kendisinin birçok şekilde var olduğunu/var olduğunu/var olacağını bilmenin sevinci var. Evelia'nın ruhu, içsel bakışı uyandıran trans durumu aracılığıyla anima mundi ile bağlantı kurar.