Γυρισμένη για σχεδόν πέντε χρόνια σε είκοσι πέντε χώρες σε πέντε ηπείρους και γυρισμένη σε φιλμ εβδομήντα χιλιοστών, η Σαμσάρα μας μεταφέρει στους ποικίλους κόσμους των ιερών χώρων, των περιοχών καταστροφών, των βιομηχανικών συγκροτημάτων και των φυσικών θαυμάτων.

Η προβληματική της σύγχρονης, κανονικοποιημένης ζωής αποτέλεσε ένα από τα πιο συχνά ερεθίσματα προς έκφραση και δημιουργία. Πολλοί καλλιτέχνες μίλησαν για τον αργό θάνατο της φύσης και για το νέο “ρομποτικό κόσμο” που ρυθμίζεται καθημερινά από τα ρυπαρά συμφέροντα ορισμένων. Το 1982, ο Αμερικανός σκηνοθέτης Godfrey Reggio με παραγωγό τον Francis Ford Coppola δημιουργεί την ταινία Koyaanisqatsi, που θα αποτελέσει ιστορικά μία σπουδαία στιγμή για το ντοκιμαντέρ και τον πειραματικό κινηματογράφο.

Baraka είναι μία αρχαία λέξη των Σούφηδων που σήμαινε «μια ευλογία, ή η πνοή, ή η ουσία της ζωής, από την οποία ξεδιπλώνεται η πορεία της εξέλιξης». Εξαίσια πλάνα από όλον τον κόσμο δείχνουν την ομορφιά και την καταστροφή της φύσης και της περιπέτεια του ανθρώπου στον πλανήτη μας.

Ένα από τα πιο εντυπωσιακά και πανέμορφα ντοκιμαντέρ που έγιναν ποτέ με θέμα το ζωικό βασίλειο. Οι κινηματογραφιστές, κατασκευάζοντας ένα δικό τους τελείως πρωτότυπο εξοπλισμό, κατάφεραν να διεισδύσουν κυριολεκτικά στον κόσμο των μικροσκοπικών πλασμάτων ενός λιβαδιού, ανάγοντας τα ζωύφια τους σε αληθινούς κινηματογραφικούς χαρακτήρες.

Το δεύτερο μέρος του ντοκιμαντέρ αποτελεί μια έρευνα σε τεχνολογικά αναπτυγμένες χώρες και κατά πόσο έχουν επηρεαστεί από την μετάβαση στο δυτικό τρόπο ζωής. Powaq-Qatsi, oυσιαστικό από τη γλώσσα των Χόπι (powaq =μάγoς + qatsi =ζωή). «Mια ύπαρξη, ένας τρόπoς ζωής πoυ καταναλώνει τη ζωτική oρμή άλλων για να παρατείνει τη δική τoυ ζωή». Εστιάζεται στους ιθαγενείς του Τρίτου Κόσμου, στους αναδυόμενους τρόπους ζωής (στην Ασία, την Ινδία, την Αφρική, τη Μέση Ανατολή και τη Νότια Αμερική) όπως εκφράζονται μέσα από την εργασία και τις παραδόσεις. Αυτό που έχει να πει για αυτές τις κουλτούρες αποτελεί το εμφανές, στη συνέχεια όμως θέλει ανάγλυφα να επιτρέψει ποικίλες ερμηνείες, π.χ. πώς το δέλεαρ της μηχανοποίησης και της τεχνολογίας και η ανάπτυξη των μεγαλουπόλεων καταστρέφουν την αγροτική και άλλη οικονομία μικρής κλίμακας.

A woman narrates the thoughts of a world traveler, meditations on time and memory expressed in words and images from places as far-flung as Japan, Guinea-Bissau, Iceland, and San Francisco.

Στις 24 Ιουλίου 2010, οι κάτοικοι όλου του πλανήτη κλήθηκαν να στείλουν στο YouTube ένα βίντεο από τη ζωή τους , συμμετέχοντας έτσι στο «Life in a Day», ένα ιστορικό, κινηματογραφικό πείραμα που είχε ως στόχο τη δημιουργία ενός ντοκιμαντέρ σχετικά με τη ζωή μια μέρα στη Γη. 81.000 βίντεο από 192 χώρες συνολικού χρόνου 4.500 ωρών συγκεντρώθηκαν σε ένα υλικό γεμάτο συναισθηματικές, κωμικές και πολύ προσωπικές στιγμές ανθρώπων από το Περού έως την Γερμανία και από την Αυστραλία μέχρι την Ζάμπια.

Shot under extreme conditions and inspired by Mayan creation theory, the film contemplates the illusion of reality and the possibility of capturing for the camera something which is not there. It is about the mirages of nature—and the nature of mirage.

A day in the city of Berlin, which experienced an industrial boom in the 1920s, and still provides an insight into the living and working conditions at that time. Germany had just recovered a little from the worst consequences of the First World War, the great economic crisis was still a few years away and Hitler was not yet an issue at the time.

The First part of Olympia, a documentary about the 1936 Olympic games in Berlin by German Director Leni Riefenstahl. The film played in theaters in 1938 and again in 1952 after the fall of the Nazi Regime.

Carefully picked scenes of nature and civilization are viewed at high speed using time-lapse cinematography in an effort to demonstrate the history of various regions.

Σε μουσική Φίλιπ Γκλας, ένα φιλμο-κονσέρτο με θέμα τον πολιτισμό του 20ού αιώνα και την επίδραση της τεχνολογίας στην καθημερινή ζωή, που χωρίζεται σε τρία μέρη: α) η μετάβαση από την ανθρώπινη γλώσσα σε εκείνη των αριθμών και της εικονικής πραγματικότητας, β) ο αθλητισμός και ο ανταγωνισμός ως υπέρτατες αξίες, γ) οι "ταχύτητες" με τις οποίες τρέχει η ηλεκτρονική εποχή μας.

The Second part of Olympia, a documentary about the 1936 Olympic games in Berlin by German Director Leni Riefenstahl. The film played in theaters in 1938 and again in 1952 after the fall of the Nazi Regime.

Ο Βιγκό, βοηθούμενος από τον ταλαντούχο οπερατέρ Μπορίς Κάουφμαν, παρουσιάζει πτυχές απ' τη ζωή στη Νίκαια του Μεσοπολέμου, αντιπαραβάλλει την πλούσια ελίτ με την φτωχή εργατική τάξη και με λαμπρές σατιρικές πινελιές τονίζει την ανθρώπινη ματαιοδοξία.

This short documentary, shot in the glass factories of Leerdam and Schiedam, demonstrates how glass blowers do their work. But thanks to the superbly edited ballet of working hands and the sequence of mechanical motions of the engines, is it especially a cinematic tour de force. That the industry can’t do without man’s involvement is shown in the scene where we hear the voice of Haanstra himself counting the bottles on the conveyor belt, until one bottle breaks…

Morning reveals New York harbor, the wharves, the Brooklyn Bridge. A ferry boat docks, disgorging its huddled mass. People move briskly along Wall St. or stroll more languorously through a cemetery. Ranks of skyscrapers extrude columns of smoke and steam. In plain view. Or framed, as through a balustrade. A crane promotes the city's upward progress, as an ironworker balances on a high beam. A locomotive in a railway yard prepares to depart, while an arriving ocean liner jostles with attentive tugboats. Fading sunlight is reflected in the waters of the harbor. The imagery is interspersed with quotations from Walt Whitman, who is left unnamed.

Ποιητική ματιά στη μεταμόρφωση που υφίσταται το Άμστερνταμ κατά τη διάρκεια μιας βροχής, εστιάζοντας περισσότερο στην ίδια την πόλη και λιγότερο στο ανώνυμο πλήθος.

A formally free poetic documentary filmed through a summer depression in northern Portugal.

Bondi Icebergs is the most photographed pool in the world. This is where generations of children have learnt to swim, where the diehard have braved the frigid waters of one hundred winters, where the young and beautiful have come to bond and bake in the hot sun. THE POOL is a stunning cinematic experience with a soundtrack that harks back to the 1960s and a cast of characters who each have a story to tell. It speaks to the enduring power of community and our collective longing to find it. No matter your background or where you’re at – everyone is equal in their swimsuits.

A perfect, fast and hilarious montage. Using images from Artis (Amsterdam Zoo), Bert Haanstra shows that a couple of similarities can be discovered between human and animal. Particularly the manner in which human and ape are confronted with each other, is significant. The images speak for themselves, human voices or commentary is absent. The ironic music of Pim Jacobs does add an extra dimension to the whole. With regards to human and animal Haanstra limits himself for the time being to this short film, recorded with a hidden camera. Later on, in several big films, he would return to this subject.