Alors qu'une troupe de théâtre donne une représentation de la tragédie grecque Orestie, un ensemble de personnes armées fait irruption sur scène. L'un d'entre eux s'adresse au public et indique que la pièce va reprendre sous peu. Il demande à des spectateurs de monter sur scène pour reprendre chacun des rôles de la pièce et commence à les diriger depuis le pupitre situé au milieu des spectateurs...

Οι τελευταίοι θεατές παίρνουν τις θέσεις τους. Η παράσταση της «Ορέστειας» ξεκινάει. Ξαφνικά, τα φώτα σβήνουν και η σκηνή βυθίζεται στο σκοτάδι. Μια ομάδα αγοριών και κοριτσιών, με όπλα στα χέρια, ανεβαίνουν στη σκηνή. Ζητάνε συγνώμη για τη διακοπή και προσκαλούν όσους θεατές επιθυμούν να ανέβουν στη σκηνή μαζί τους. Η παράσταση συνεχίζεται κανονικά με μια μόνο διαφορά: η ζωή μιμείται την τέχνη και όχι το αντίστροφο.

A post-modern theater adaptation of a classic Greek tragedy takes place in a central theater of Athens. Like every night, the audience take their seats and the play begins. Suddenly, the lights on stage go out. A group of young people, dressed in black and carrying guns, come up on stage. They apologize for the interruption and invite people from the audience to participate on stage. The play resumes with a main difference; life imitates art and not the opposite.

Durante una rappresentazione teatrale ad Atene un gruppo di uomini irrompe sulla scena. Realtà e finzione si confondono.

В афинском театре идёт современная адаптация классической греческой трагедии Эсхила «Орестея». Зрители, как обычно, сидят на своих местах. Внезапно на сцену выходит группа молодых людей, одетых в чёрное, с оружием в руках. Они извиняются за вмешательство и приглашают людей из зала принять участие в пьесе. Спектакль возобновляется, но с одним отличием: теперь жизнь подражает искусству, а не наоборот.