Józia prowadzi Gienię do spowiedzi do polskiego księdza, któremu dziewczyna wyznaje ze wstydem, że pozwoliła się dotykać wujowi Romanowi. Po spowiedzi spotyka profesor Hufaldową, z którą wdaje się w rozmowę na temat prawdy i kłamstwa. Poznaje też tragiczną prawdę o Fridzie, niemieckiej podopiecznej pani profesor. Gienia jest zbulwersowana zasłyszaną historią. Równie duże wrażenie wywiera na niej żałosne widowisko, które urządzają sobie radzieccy żołnierze strzelający do wyrzucanych przez okno niemieckich książek, niekiedy unikatowych dzieł klasyków. Biełuń, teraz członek ORMO, sugeruje Janeczce, że zna jakieś kompromitujące informacje na temat Romana i w razie potrzeby może je wykorzystać przeciwko niemu. Janeczka wpada w popłoch.

Marysia, której nie udało się zdobyć papierów repatriacyjnych, po wielu dniach samotnej wędrówki dociera wreszcie do na pół zrujnowanego domu w Juryszkach. W rodzinnym dworku mieszkają teraz Broniś z Wandą oraz jego brat Kostek. Marysia cały czas tęskni za Gienią, wyobrażając sobie, że dziewczyna lada chwila stanie w drzwiach. Gienia faktycznie źle się czuje w nowym domu, choć poniemiecka willa jest obszerna i wygodna. Marzy o powrocie do Juryszek, do mamy. Za Wileńszczyzną tęskni również Józia, nie pozwalając wyrzucić niczego z przywiezionych stamtąd pamiątek, ale praktyczna kobieta szybko zaczyna dostrzegać też dobre strony nowej sytuacji. Tymczasem w Juryszkach Broniś próbuje jakoś ułożyć sobie stosunki z radziecką władzą, wierząc, że za drobne przysługi uniknie rozparcelowania majątku.