He’s well aware of my illness, yet he endures it. He consistently takes great care of me, but I find myself continually digging up his past to hurt him. The more he remains silent, the worse my condition becomes. At times, I’ve even told him I wanted to harm myself just to instill fear in him. I resist seeking treatment because I believe that by remaining in this state, he will stay with me, never leaving my side. That’s why I persist in behaving in ways that cause him worry. I understand the situation, but I still can’t fathom why I act this way,

Hij is zich terdege bewust van mijn ziekte, maar toch verdraagt ​​hij die. Hij zorgt consequent goed voor mij, maar ik merk dat ik voortdurend zijn verleden opgraaf om hem pijn te doen. Hoe meer hij zwijgt, hoe slechter mijn toestand wordt. Soms heb ik hem zelfs verteld dat ik mezelf pijn wilde doen, alleen maar om hem angst te bezorgen. Ik verzet me tegen het zoeken naar behandeling omdat ik geloof dat hij, door in deze toestand te blijven, bij mij zal blijven en nooit van mijn zijde zal wijken. Daarom blijf ik me gedragen op een manier die hem zorgen baart. Ik begrijp de situatie, maar ik begrijp nog steeds niet waarom ik me zo gedraag.