Jesień 1939 roku. Dwóch siedemnastolatków, Burek i Władek, wracają z wakacji do stolicy. Zmęczeni długotrwałą, pieszą wędrówką, bez grosza przy duszy, zatrzymują ciężarówkę. Jej kierowca, niejaki Bolek, zgadza się zabrać wędrowców. Burek i Władek jako zapaleni miłośnicy motoryzacji szybko znajdują wspólny język z Bolkiem, który pracuje w warsztacie samochodowym w pobliskim miasteczku. Mało tego, wkrótce ich niepospolite, jak na młody wiek umiejętności sprawiają, że zostają zatrudnieni jako mechanicy samochodowi. Mieszkanie znajdują na poddaszu, u pani Kaweckiej. Nadchodzi zima. Pewnego dnia do sąsiedniego pokoju wprowadza się Rysia - trzydziestodwuletnia nauczycielka biologii. Wspólne troski i trudy wegetowania na wyziębionym poddaszu zbliżają chłopców do kobiety.

Późna jesień 1940 roku. Po przyjeździe do Warszawy Burek, Władek i Rysia zamieszkują u ciotki, która robi co może, by jak najlepiej całej trójce zorganizować życie. Skłania np. chłopców do rozpoczęcia nauki w szkole. Jednak już po pierwszej lekcji Burek z Władkiem dochodzą do wspólnego wniosku, że to nie dla nich. Dzięki znajomości ciotki z prezesem Parcewiczem zatrudniają się jako mechanicy w fabryce "Neptun". Bardzo szybko nowa praca przynosi im liczne korzyści. Przede wszystkim ausweisy, a poza tym satysfakcję z własnoręcznie zreperowanych i uruchomionych pojazdów oraz możliwości dodatkowych, bardzo dobrych zarobków. Idylla zostaje jednak szybko zakłócona. Chłopcy dostają bowiem skierowanie do pracy w Monachium.

Kondycja finansowa Burka i Władka znacznie się poprawia. Nadal pracują w zakładach "Neptun", a w dodatku odnoszą coraz większe sukcesy, prowadząc własne interesy. Nawet ich ciotka z niepokojem zauważa, że wydają znacznie więcej niż zarabiają u prezesa Parcewicza. Chłopcom udaje się jednak uspokoić krewną. Mimo życia w okupacyjnych realiach obaj nie zdają sobie sprawy z prawdziwego, bestialskiego oblicza wojny. Dopiero handlując z Schrederem zaczynają się domyślać, że nie wszyscy wiodą tak beztroskie życie jak oni. Przełom w ich świadomości następuje w momencie, gdy odnajdują w piwnicy jednej z warszawskich kamienic brudną, cuchnącą fekaliami dziewczynę. Władek nie bez trudności rozpoznaje w niej Hanię, w której podkochiwał się jeszcze podczas pracy u Swobody. Chłopcy przewożą dziewczynę do swojego mieszkania. Tam w jej brudnych rzeczach Władek znajduje opaskę z gwiazdą Dawida.

Wakacje 1943 roku Burek, Władek, Hania i Rysia spędzają u ciotki Wandy w Konstancinie. Ten pobyt jest prawdziwym azylem spokoju i beztroski pośród złowrogiej, okupacyjnej rzeczywistości. Idyllę maci jednak podejrzenie, że są obserwowani. Dzięki sprytnemu kamuflażowi udaje się im bezpiecznie uciec do Warszawy. W mieści wszystko wraca do normy. Rysia całe dnie spędza w antykwariacie. Hania zajmuje się domem. Burek i Władek pracują dla Parcewicza, nie zapominając o własnych interesach. Stary Idziak sprzedaje im w beczkach olej zamiast benzyny. Chłopcy mają jednak głowy nie od parady. Wymyślają więc skuteczny sposób na ukaranie nieuczciwego kontrahenta i odzyskanie swoich pieniędzy. W drodze do Idziaka przypadkiem spotykają Kukusia, dawnego kolegę ze szkoły, obecnie żołnierza AK. Władek umawia się z nim na spotkanie. Spóźnia się wszakże kilka minut. Dzięki temu ratuje życie. Chwilę wcześniej Kukuś i jego przyjaciele - konspiratorzy zostali wymordowani przez gestapo.