Najwa, Nawal, and Siham, three Palestinian widows, live with their 11 children in a house on Shuhada Street in Hebron. Their house lies on the border; the façade is under Israeli occupation, the Palestinian Authority controls the back. At the entrance to the house is a military post; on the roof the Israeli army has placed a watch point over Palestinian Hebron. The three women, trapped in the middle and constantly surrounded by Israeli soldiers, carry on their difficult lives in a perverse situation: the occupation becomes a routine, the absurd becomes a given. This is the story of an occupation that extends to the staircase and the roof of the house, where it encounters poverty, loneliness, pain, but also the small joys of everyday life. This is an internal prison, the external one is the ongoing occupation.

Sie sind Gefangene in ihrem eigenen Haus. Im Stadtzentrum von Hebron leben drei palästinensische Witwen mit ihren insgesamt elf Kindern in einer absurden Lage: seit 1997 befindet sich das mehrstöckige Gebäude, das sie bewohnen, exakt auf der Grenze – die Vorderseite steht unter israelischem Kommando, die Palästinenser überwachen die Rückseite. Auf dem Dach befindet sich ein israelischer Militärposten und auch im Treppenhaus wimmelt es nur so von Soldaten. Najwa, Nawal und Siham dürfen die Grenze nicht passieren. Die Besatzung ist für sie Routine, das Absurde eine Gegebenheit.

הבמאיות ענת אבן ועדה אושפיז מציגות את המציאות של בניין אחד בחברון הניצב על קו התפר שבין השטח המוחזק בשליטת ישראל לשטח שבו שולטת הרשות הפלסטינית. בבית מתגוררות שלוש אלמנות פלסטיניות המנסות לגדל את ילדיהן במציאות קשה שבה חיילי צה”ל מסתובבים בבניין והעיר נתונה בעוצר. הסצנות האבסורדיות חודרות אל תוך חייהן: מבעד לסורגי חלונות דירותיהן, כאסירות, הן צופות בתהלוכת פורים מאובטחת של המתנחלים, ומנקות אוכל, קליעים ונצרות של רימונים מגג ביתן, שבו הוקמה עמדת צלפים של צה”ל.

Najwa, Nawal en Siham, drie Palestijnse weduwen, wonen met hun elf kinderen in een huis aan de Shuhadastraat in Hebron. Hun huis ligt op de grens; de façade staat onder Israëlische bezetting, de Palestijnse autoriteit controleert de achterkant. Bij de ingang van het huis een militaire post, op het dak heeft het Israëlische leger een uitkijkpost geplaatst boven Palestijns Hebron. Drie vrouwen, gevangen in het midden, voortdurend omringd door Israëlische soldaten, zetten hun moeilijke leven voort in een perverse situatie: de bezetting wordt routine, het absurde wordt een gegeven. Dit is het verhaal van een bezetting dat zich uitstrekt tot de trap en het dak van het huis, waar het armoede, eenzaamheid, pijn, maar ook de kleine geneugten van het dagelijks leven tegenkomt. Dit is een interne gevangenis, de externe is de voortdurende bezetting.