We zien de worstelingen tussen vier mannen in hun laatste jaren. Ze wonen een hospice-faciliteit of een bejaardentehuis . Hun grijze haar groeit en vervaagt onopgemerkt, hun leven komt in de leegte van vergetelheid. Alles ontvouwt zich zo vanzelfsprekend in hun zwanenzang dat hun lichaamspijnen en hartzeer dezelfde intensiteit opleveren, wanneer hun gehoor en hun gevoelens permanent worden aangetast, en wanneer hun wazige visie en herinneringen "duidelijk" worden, tekenen dat de onvermijdelijke staat van dood even vluchtig is als de levendigheid van het leven zelf.

Infinite struggles among four men in their twilight years, confined in a hospice facility or home for the aged. Their gray hair grows and fades unnoticed, their lives enter the void of oblivion. Everything unfolds so naturally into their swan song until their body pains and heartaches yield the same intensity, when their hearing and their feelings become permanently impaired; and when their blurry vision and memories become “clear” signs that the inevitable state of death is as fleeting as the vibrancy of life itself.