40-годишен мъж си спомня миналото – детството, майка си, Втората световна война, събития от историята на родината, тежък семеен развод. Ретроспекция, исторически архив и оригинална визия се събират, за да представят живота на човек с болезнено чувство на страх от загуба на любов и и разбиране между близки - майка, съпруга, син.

　　本片是导演安德烈·塔科夫斯基（Andrei Tarkovsky）的一部自传体电影。幼年的塔科夫斯基随着母亲（玛格瑞塔·泰瑞柯娃 Margarita Terekhova 饰）去亲戚家借钱，他独自在一个陌生的房间里发现了一面镜子，并通过镜子审视自己，在巴赫的音乐中，塔可夫斯基的回忆慢慢带出了一系列的事件：电视上在播报一个口吃的年轻人通过催眠治痊了自己；一个被家庭忽视的妻子遇上一位迷路的乡村医生，两人之间产生若即若离的关系；一个未曾露面的叙述者与前妻在争吵；一个早熟的年轻人备受军事指导员的呵责。这些毫无关联的片段式回忆通过镜子串联起来，展现了导演对时间、历史、生活、土地、梦境等意象的哲学思考。

　　导演的母亲在影片中扮演艺术家的母亲；他的父亲，一位著名的俄罗斯诗人，在画外音中朗读自己的诗作。

本片是導演安德烈·塔科夫斯基（Andrei Tarkovsky）的一部自傳體電影。幼年的塔科夫斯基隨著母親（Margarita Terekhova 飾）去親戚家借錢，他獨自在一個陌生的房間裡發現了一面鏡子，並通過鏡子審視自己，在巴赫的音樂中，塔可夫斯基的回憶慢慢帶出了一系列的事件：電視上在播報一個口吃的年輕人通過催眠治痊了自己；一個被家庭忽視的妻子遇上一位迷路的鄉村醫生，兩人之間產生若即若離的關係；一個未曾露面的敘述者與前妻在爭吵；一個早熟的年輕人備受軍事指導員的呵責。這些毫無關聯的片段式回憶通過鏡子串聯起來，展現了導演對時間、歷史、生活、土地、夢境等意象的哲學思考。　　導演的母親在影片中扮演藝術家的母親；他的父親，一位著名的俄羅斯詩人，在畫外音中朗讀自己的詩作。

Nejosobněji laděné dílo Andreje Tarkovského, v němž vzpomíná na své dětství a především na matku jako určující osobu svého života. Fascinující obrazy interiérů venkovské chalupy a moskevského bytu, podbarvené hypnotickými tóny Eduarda Artěmjeva, jsou zdrojem mimořádného duchovního zážitku.

Een stervende man denkt terug aan zijn leven: zijn jeugd tijdens de Tweede Wereldoorlog, zijn toenemende zelfstandigheid tijdens zijn adolescentie, en later een pijnlijke scheiding in zijn familie.

A dying man in his forties recalls his childhood, his mother, the war and personal moments that tell of and juxtapose pivotal moments in Soviet history with daily life.

Andrei Tarkovskin mestariteoksessa ohjaajan omat lapsuudenmuistot kietoutuvat uniin, historiallisiin dokumentteihin ja hänen sen aikaiseen nykyhetkeensä muodostaen poeettisen ja eteerisen kokonaisuuden, jossa ajan merkitys lakkaa.

Alexeï, malade et alité pour une « blanche, blanche journée », profite de son oisiveté forcée pour s’adonner à un long monologue intérieur. Il se laisse, pour d’obscures raisons, aller à un soudain besoin irrépressible de replonger dans sa propre mémoire. Il y voit notamment défiler ses sentiments ambivalents pour sa mère, et le souvenir amer d’un père poète, ayant trop tôt déserté le foyer familial. Par ce voyage intime qui le mène au cœur de son enfance, Alexeï espère éclaircir les mystères de son devenir. Il le renvoie pourtant irrémédiablement à sa propre situation et celle de son fils, confronté comme lui à une séparation parentale et au départ du père.

Autobiografisch geprägter Film Tarkowskijs, der 1975 in Russland seine Premiere feierte. Es werden drei Erzählstränge aufgetan: Kindheitserinnerungen, historischer Ereignisse und philosophische Überlegungen, die schließlich eine Synthese des Gezeigten bilden.

Ένας άνδρας στα 40 του πρόκειται να πεθάνει και θυμάται το παρελθόν του. Την παιδική του ηλικία, τη μητέρα του, τον πόλεμο, προσωπικές στιγμές αλλά και πράγματα που διηγούνται ταυτόχρονα την ιστορία του Ρώσικου έθνους.

הפיוט הקולנועי המדיטטיבי המרשים של אנדריי טרקובסקי (אנדריי רובלב), אולי סרטו האישי ביותר. הסרט משלב שירה כתובה, שירה ויזואלית, זיכרונות והגיגים של אדם בשנות הארבעים לחייו שעומד למות. הוא נזכר בימי ילדותו על רקע מלחמת העולם השנייה ובאמו האהובה. טרקובסקי מייצר הקבלה בין חייו לעבר הרוסי באופן כללי, ודן בסוגיות של "היסטוריה" (פרטית וקולקטיבית) ו"זיכרון" (פרטי וקולקטיבי). יצירה ויזואלית מבריקה, שמשחקת עם טקסטורות ועושה שימוש מרהיב ברוח, בנוזלים ובתנועת מצלמה וירטואוזית. המוזיקה של פרסל ובאך.

Egy középkorú férfi visszaemlékezik életére, gyermekéveire, családjára, kapcsolataira. Az emlékezet mozaikcserepei, mint tükörcserepek hullnak szét az időben. Az emlékezés előhívja a múltból azokat az alapvető etikai és morális problémákat, amelyek a tudatalattiból törnek a felszínre. Az önmagával való szembenézés, a permanens önreflexivitás állandó meditatív állapotot eredményez, amely szükségszerűen vezet el a tökéletes szellemi abszolútum, a hit kérdéséhez. Tarkovszkij önéletrajzi elemekkel átszőtt alkotása hitvallás a művészetnek az emberi lélekre gyakorolt hatásáról és a művészek morális felelősségéről.

Dice il regista: "Il protagonista è un uomo sui quarant'anni che si sforza di fare un bilancio della vita precedente... Sullo schermo vanno avanti di pari passo tre storie: la prima è costituita dai ricordi dell'infanzia; la seconda è composta delle cronache di avvenimenti storici vissuti e compresi sotto un'angolazione prettamente individuale; la terza è formata da ragionamenti psicologici che sono un po' la sintesi di tutto il discorso". Un film affascinante, anche se di non facile lettura.

Ａ・タルコフスキーの作品は様々な映像の断片がコラージュされたようなものばかりである。この「鏡」もまたそうであり、彼の自伝的要素を持つというが、解るような解らないような……。でもその数々の映像はどれもこれもかっこ良く、戦争の記録フィルムらしきものも出てくる。物語などの存在は忘れてただひたすら映像の中で泳ぐような感覚で、なんとも美しい一本だ。

2차 대전 중, 러시아의 어느 시골 마을에서 한 여인이 통나무 울타리 위에 앉아 남편이 돌아오길 기다린다. 그때 한 의사가 그녀에게 다가와 "우리는 늘 불신하고 서두르죠. 생각할 시간이 없어요" 라는 말을 남기고 지나간다. 어린 알료사는 아버지가 어머니의 머리를 감겨주는 모습을 보고, 어머니는 거울을 들여다보기 시작한다.

안드레이 타르콥스키 감독의 자전적인 성격이 강하게 나타나 있는 영화로, 이 영화도 그의 다른 영화들처럼 상징과 시적인 언어로 줄거리를 이어간다. 거울은 인간의 삶을 비추는 반영으로 이용되고, 사람들을 그 거울을 보면서 인생을 다시 한 번 생각하게 된다. 삶의 근원적인 문제, 희생과 구원, 고향을 잃어버린 자의 향수 등을 독특한 언어로 그려온 안드레이 타르콥스키. 그의 작품이 새로운 세기에도 여전히 힘을 잃지 않은 것은 그 안에 인간이 들어있기 때문일 것이다. 영화는 제2차 세계대전 과정과 그 이후의 러시아의 역사와 풍경을 묘사하며 각각의 에피소드들은 여러 감정과 느낌을 부유하는 이미지들로 포착했다. 영화 속 화자의 의식 흐름을 받쳐주는 시들은 감독의 아버지 아르세니 타르콥스키의 작품들이고, 감독이 직접 낭송했으며 마지막 장면에 자신의 어머니를 출연시키기도 했다.

"Mogę mówić swobodnie" - to symboliczne zdanie w prologu filmu wypowiada pacjent, któremu seans hipnozy przywrócił dar mowy. Otwiera ono najbardziej osobisty film Andrieja Tarkowskiego, rosyjskiego mistrza kina artystycznego. To spowiedź z własnego życia. "Wszystkie epizody miały miejsce w historii mojej rodziny. Wszystkie, co do jednego" - powiedział reżyser.

Um homem moribundo aos quarenta anos recorda o passado. A sua infância, a Guerra, o misticismo do quotidiano e aspetos relacionados com a história da Rússia moderna, que se perdem nas preocupações mundanas do dia a dia. Um filme sobre memória, reflexão e mistério.

Um homem relembra o passado, entre as coisas que viveu de verdade e a imaginação sobre as coisas que lhe foram contadas e que se confundem com a memória.

Acest film-eseu autobiografic graviteaza in jurul imaginii obsedante a mamei, o mama enigmatica, apropiata si indiferenta totodata, care nu explica nimic copiilor lasandu-i sa descopere singuri lumea cu senzatiile ei, ca un imens labirint. Rar cinematograful a reusit sa surprinda de atat de aproape impresiile primare, care nici nu sunt numite.

Герой картины мучительно боится потерять любовь и понимание близких людей: матери, любимой женщины, сына. И чувствует, что жизнь с каждым днём всё дальше уводит их друг от друга. Пытаясь сохранить семью, он обращается памятью к самым сильным впечатлениям своего детства, стараясь в том, детском, мировосприятии найти опору и оправдание своим сегодняшним переживаниям.

Un hombre, Alekséi, habla con su esposa sobre su situación actual y los motivos por los que se han distanciado. La película es una evocación continua de recuerdos y sentimientos que viajan en diferentes tiempos sin orden aparente: la relación con su madre, su infancia,...que se mezclan con material fílmico de noticiario sobre la Guerra civil española, la Segunda guerra mundial y el enfrentamiento entre la URSS y China por la isla Damanski. En la película suenan poemas escritos y recitados por Arseni Tarkovski, padre del director. Retrata un pasado que es el suyo, pero también el de un país y el del acontecer mundial.

En döende man minns sin barndom på 1940-talet, en tid som färgats av föräldrarnas plågsamma skilsmässa och krigets fasor. Men minnena berättar inte bara om hans egna upplevelser utan även om en hel nation plågad av politisk terror.

Türkçesi ayna olarak çevirilen Andrei Tarkovsky'nin en kişisel filmi. Zaman kavramının tamamen yitirildiği şiirsel bir dille, ölmekte olan bir adamın ikinci dünya savaşı sırasında çocukluğu, ergenlik dönemi ve annesiyle babasının boşanması sırasında yaşadığı travmanın Rusya'nın tarihi ve toplumunun evrimi fonunda verildiği bir başyapıt. 2. Dünya Savaşı'nın karanlık günlerini anlatan film, yönetmenin kendi çocukluğundan da izler taşıdığı gibi, Rus tarihine dair ilginç göndermeler de yapıyor. Filmde çocukluğun masumiyetinin savaşın dehşetine kurban gidişi anlatılıyor.

Герой картини болісно боїться втратити любов і розуміння близьких людей: матері, коханої жінки, сина. І відчуває, що життя з кожним днем все далі відводить їх один від одного. Намагаючись зберегти сім'ю, він звертається пам’яттю до найсильніших вражень свого дитинства, намагаючись у тому, дитячому, світосприйнятті знайти опору і виправдання своїм сьогоднішнім переживанням.

Cái Gương (1975) mô tả những suy nghĩ, cảm xúc và những kỷ niệm của Alexei (Ignat Daniltsev), và thế giới xung quanh anh qua các giai đoạn tuổi thơ, tuổi thiếu niên, và khi anh bốn mươi tuổi. Alexei lúc bốn mươi tuổi chỉ xuất hiện thoáng qua, nhưng hiện diện như một giọng nói trong nhiều cảnh phim và hội thoại. Cấu trúc của bộ phim là không liên tục và không đồng bộ, không có cốt truyện thông thường, kết hợp sự cố, giấc mơ và ký ức cùng với một số cảnh quay tin tức. Bộ phim chuyển đổi giữa ba khung thời gian khác nhau: trước chiến tranh (1935), thời gian chiến tranh (1940), và sau chiến tranh (những năm 1960 hoặc 70).